Hmmm

Erotic humiliation

Erotic humiliation is the consensual use of psychological humiliation in a sexual context, whereby one person gains arousal or erotic excitement from the powerful emotions of being humiliated and demeaned, or of humiliating another; it is often, but not always, accompanied by sexual stimulation of one or both partners in the activity. The humiliation need not be sexual in itself; as with many other sexual activities, it is the feelings derived from it that are sought, regardless of the nature of the actual activity. It can be verbal or physical, and can be relatively private or public. Often it can become ritualized, and unlike some sexual variations it can also be easily carried out over a long distance (as online). The distinction between humiliation and dominance in an activity such as erotic spanking is that the sought effect is primarily the humiliation; the activity is just a means to that end.


 While fantasy and fascination with erotic humiliation is a prevalent part of BDSM and other sexual roleplay, relatively little has been written on it.^[1] Humiliation play can, however, be taken to a point where it becomes emotionally or psychologically distressing to one or the other partner, especially if it is public humiliation. Erotic humiliation can become extreme enough to be considered a form of edgeplay, which some consider may best be approached with advance negotiation and use of a safeword. This is a highly subjective issue, and depends greatly on context.

Terminology and overview

The person being humiliated is often called a bottom, and the person who humiliates the bottom is often called the top, though these are standard terms used in general dominant/submissive role play and are not specific to humiliation interests. The top, if female, sometimes is called the humiliatrix. Other common names are slave and sub/submissive, for the bottom, and Master/Mistress and Dom/Domme, for the top.
Humiliation is not the same as dominance: the devotee does not necessarily seek to be ordered about. However, elements of erotic humiliation may be desirable to a number of dominance based activities. Humiliation comes into its own as a sexual force when the devotee seeks the humiliation over and above the means: when being spanked is primarily valued because of the belittlement involved, for example. Humiliation therefore encompasses a range of paraphilia, including foot fetish, shoe fetish, body worship, spanking, bondage, and most BDSM styles. It can be as basic as the desire to kiss and massage feet as a precursor to sex; and it can be complex, involving roleplay and public displays of subservience. It can also be for a set period of time (a "scene") or an ongoing facet of a relationship. The humiliation is not intrinsic to the act or the object. Rather, it is semiotically charged by the shared attitude of the partners engaged in the act. They invest specific acts, objects, or body parts with a humiliating aspect.^[2]

Means of humiliation

Many scenarios may give rise to sexual humiliation. Some scenarios may be based on verbal abuse and others on physical aspects. Some possible examples are listed:
Verbal humiliation

• Animal play—describing the submissive as a pet, dog, girl, or bitch; making the submissive eat and drink from pet food and water bowls.^[3]
• Verbal belittlement, with such words as slave, boy, girl, missy, and pet.
• Insults and verbal abuse, such as fat, ugly, stupid, and worthless.
• Degrading names, such as slut, shit, bitch, and whore.
• Racial and ethnic slurs.
• Slighting of body parts and behaviors, such as disparaging or cruel references to breasts, facial appearance, genitalia (including size), buttocks, and slighting of such mannerisms as walking, responsiveness, and standard of self-care.
• Requirement to ask permission for everyday activities, such as going to the toilet, spending money, and eating.
• Small-breasts humiliation, in which scorn is addressed over the supposed inadequacy of the woman's breasts or her inability to please a lover, and her breasts become objects of derision.
• Small-penis humiliation, in which scorn is addressed over the supposed inadequacy of the man's genitals or his inability to please a lover, and his penis becomes an object of derision.
• Forced repetition, such as the submissive's being obliged to repeat commands that he or she has been given and to confirm them.
• Forced flattery, such as agreeing that every decision that the dominant makes is wise, correct, and justifiable, while additionally praising the dominant's physical and personality traits.
• Mockery, derision, and ridicule.
• Scolding of the type commonly reserved for children.^[3

Physical humiliation

• Ejaculating, spitting, and urinating on the submissive's body, especially the face.
• Servitude
• Forced sexual degradation, including such acts as erotic massage, cunnilingus, analingus, and fellatio.
• Detailed accountability and control (micro-management) as to time spent and activities done, including lists of jobs to do, precise directions as to how the job is to be performed, and exactly how to act and behave.
• Specific rituals and affectations to be adopted. This includes displays of subservience, such as lighting cigarettes, walking a pace behind the dominant, speaking only when spoken to, kneeling or prostrating oneself in front of the dominant when expecting orders, eating only after others or on the floor, and low-status place to sleep.
  • Body worship, including such activities as kissing or licking the dominant's feet, boots, buttocks, anus, vulva, etc. to express acknowledgment, subservience, shame, and even positive emotions (such as happiness and excitement).
• Deprivation of privacy, which may include the submissive's never being able to leave the room in which the dominant is present without permission.
  • The dominant watches while the submissive uses the toilet.
  • The submissive's being forbidden to leave the house or 'dungeon' in general for the duration of slavery or servitude, etc.
• Discipline (BDSM), including erotic spanking, slapping, whipping, restraint, and other BDSM activities (such as cock-and-ball torture (CBT)).
• Dresscode (BDSM): prescriptions and proscriptions of clothing, even in public.
  • For women, a common example is being mandated to wear only bikinis or lingerie.
  • For men, forced feminizing and cross-dressing.
  • Both sexes may be expected to go completely naked, with decorative objects such as collars, diapers, bands, tiaras, and cuffs as the only exceptions.
• Erotic sexual denial, including the use of a chastity belt.
• Wearing of external signs of "ownership", such as collars.^[3]
• Public humiliation, in which the submissive's friends or family, or strangers, are aware of or even witness the treatment.
• Erotic objectification, in which the submissive is used as human furniture, such as a footstool.
• Embarrassment.
• Forced anal penetration, with dildos, anal plugs, and similar objects.
• Cuckolding, a mostly heterosexual fetish in which the dominant woman has sex with a man outside of the relationship while the submissive man may or may not be present. If the man is not present, he might help her choose what clothes to wear when she meets the other man, or they might get together afterward so she can tell him about it, either while having sex or in addition to withholding sex. If the man is present during the cuckolding, he may or may not be allowed to pleasure himself while watching. The cuckolding may or may not be followed by sex between the couple. Another variant of the cuckolding fetish is that a heterosexual couple fantasizes that another man has already impregnated the woman.^[4]
• The submissive's having to ask permission to orgasm during sex or masturbation.
• The submissive's being forced to wear a gag or restraints on the body.
• Forced masturbation in a humiliating manner.^[5]
• Feelings of humiliation are key to many of those engaged in klismaphilia.^[3]
• Feederism

Some sexual humiliation involves physical inflicting pain, but much of it is far more concerned with ridicule, mocking, degradation, and embarrassment.
Sexual roleplaying can involve humiliation. For example, one person might play the part of a dog because he or she enjoys being mock-forced into it, and the top might emphasize the lowness of the bottom's status as an animal, whereas another person might play the role of the dog without any element of humiliation, simply as an expression of an inner animal or playful spirit.

Psychology of humiliation

Humiliation in general stimulates the same brain regions that are associated with physical pain, the inference being that humans evolved to remember social rewards and punishments as strongly as they recall physical reward or pain in response to their environment. As with any form of pain experimentation in a sexual context, consent and (paradoxically) a high degree of awareness and communication are needed to ensure that the result is desirable, rather than abusive. For example, a submissive may enjoy being insulted in some ways but be genuinely crushed and devastated if humiliated or insulted in other ways.
Humiliation play is also connected to sexual fetishism, in that non-sexual activities may become sexualised by association with arousal, and also may be associated with exhibitionism in the sense of wanting others to witness (or being aroused by others witnessing) one's sexual degradation.
For some people, activities such as name-calling are a way of achieving ego reduction or getting over sexual inhibitions. For example, between gay people, terms usually associated with homophobia may be used, such as faggot and dyke.
As with all sexual activities, some people have sexual fantasies about humiliation, and others actually undertake it as a lifestyle or in a scene. Sexual fantasies relating to mild humiliation common. Some humiliation roleplay (pup-play and age play in particular) is combined with loyalty and care-giving to the extent that these fetishes can be seen as exercises in trust rather than primarily a humiliation fetish. The desire to be beneath the other partner during intercourse, the idea of "getting caught" (as in having sex in the garden or woods), and mild rape fantasies (in which the people imagine themselves to be forced in ways they would like, and which must be seen as completely different from any real form of rape) are mild emotional games that emphasise status, vulnerability, and control. However, for most people such ideas remain fantasies; the people would have strong reservations about the fantasies' being made public, or engaged in with a partner in real life, however erotic the idea may be. When someone reveals a fetish to a partner, this usually is a result of great trust. However, the desire to be humiliated may be a motivating cause for confession, in that the act of confessing can itself be humiliating. Many people worry about being ridiculed for their fetishes, and such ridicule from their partners could be psychologically catastrophic. Therefore, many people use online humiliation (in which the humiliator and others are involved via the Internet, using chat, email, websites, etc.) as a compromise between exhibitionism and reality on the one hand, and safety and anonymity on the other.

Online humiliation

Online humiliation is the desire to be seen in a sexually embarrassing context on the Internet. This practice allows the submissive to seek fetish partners from across the world.
Common methods of online humiliation:

• Public pillory
• Embarrassing photographic or video assignments for submissives, who must humiliate themselves on camera, etc.
• The requirement for submissives to keep online journals detailing personal information, such as masturbation frequency and details.
• Verbal abuse
• Publicly bidding for items that reveal their fetishes.
• Money slavery, in which the submissive must buy the dominant gifts and pay the dominant's bills and taxes
• Homework slavery, in which the submissive must do the dominant's homework or occupational work
• Repetitive assignments, such as copying the phone book, etc.
• Forcing the submissive to post pictures of himself or herself online
• Humiliating the submissive by changing his or her stats on social sites

These practices can be conducted through chat, webcam, e-mail, BDSM contact websites, and the virtual world of Second Life.

Tarih sürecinde kölelik oluşumu, gelişimi, şekilleri.

Kelime Anlamı:

‘Köle’ sözcüğünün yabancı dillerdeki karşılığı ‘slave’dır. Bu sözcük Slav ırkından gelen insan demektir kök itibariyle. Yunanca ‘sklabos’ kelimesinden gelen ‘slave’ yani ‘köle’, Vikinglerin Slavları yakalayıp köle olarak Romalılara satmaları nedeniyle kullanılmıştır. Kelimenin tüm dillerde yaklaşık 580 benzer karşılığı vardır. Türkçede ‘hizmetçi’ denilen ‘servant’ ya da yine Türkçede ‘servis’ elemanı kelimelerinin hepsi Slav sözcüğünden türemiştir.

Köle, bütünüyle başka bir insanın malı olan, herhangi bir eşya gibi alınıp satılabilen kişidir. Kölelik, eskiçağlardan 19. yüzyıla kadar süren uzun bir tarih boyunca çeşitli biçimlerde var olmuştur. İnsanların ancak kendi yaşamlarını sürdürebilecek kadar üretebildikleri en eski dönemlerde kölelik yoktu. Zamanla üretimde kullandıkları araçlar geliştikçe tüketebileceklerinden daha fazla üretmeye başladılar. Bundan sonra, savaş tutsaklarını öldürmek yerine kendileri için çalıştırmaya başladılar ve onların ürettikleri fazla ürüne el koydular. Böylece köleler ve kölelik doğdu.

Antik Dönem Uygulamaları:

Kölelik eski Mısır, Bâbil, Mezopotamya, eski Yunanistan ve Roma medeniyetlerinden itibaren binlerce yıllık geçmişi olan eski inanç, felsefe ve uygarlıklarda kökleşmiş bir kurumdu. Köleliğin resmi varlığıyla ilgili bilinen en eski kayıtlar Babil kralı Hamurabi’nin yasalarında yer alır. Eski filozofların bir kısmı (Aristoteles de dahil), bazı insanların doğuştan köle olduğunu bile savunmuştur. Özellikle antik çağ dönemlerinde kölelik, çoğunlukla borç için cezaydı, borç, geri ödendiği andan itibaren, köle, bırakılabilirdi.

Papa’nın İzin ve Yasakları:

Katolik kilise defalarca, kölelik fikrini mahkûm ederken, Papanın onayladığı izin belgeleriyle, köleliğin kilise tarafından da kabul edildiği çağlar 15. ve 16. yüz yıllardır. 1452’de Portekiz Kralı VI. Afonso’ya izin veren Papa, savaşlarda yakalanan putperestlerin köle olarak satılabileceğine ve kullanılabileceğine dair resmi bir bildiri çıkardı. 1537’de ise Papa 3. Paul, kilisenin geleneksel köleliğe karşı tavrına geri döndü.

Kölelik bugünkü uygarlık anlayısında her ne kadar insanlık için ahlaki açıdan geri bir davranıs sayılıyorsa da, kölelik ortaya çıkmadan önceki dönemlerin uygulamalarına bakıldıgında ve o dönemin medeniyet tarihi göz önüne alındıgında, köleligin, tarih zinciri içerisinde uygarlıga dogru atılmış bir adım oldugunu görüyoruz; çünkü tarih boyunca klanlar ve kabileler arasındaki mücadeleler hiç bitmemistir. İşte bu dönemlerde insanlar farklı ırktan veya farklı milletten olan bireyleri, savaşlarda esir olarak aldıklarında veya zorla kaçırdıklarında öldürüyorlardı. O dönemlerde kölelik, insanların akıllarına bile gelmemiştir. Daha sonraki uygulamalarda ise, savası galip olarak bitiren toplumun ağır işlerinde, savaşta yenilen toplumun bireyleri çalıstırılmaya başlanmıştır. Bu durumun, insanların insafsızca öldürülmesinden daha ahlaki bir davranış olarak degerlendirilmesinde, bir sakınca görülmemeli. Üstelik bir toplumda ağır işleri köle sınıfı üstlenince, diger sınıflarda zaman açısından bir rahatlama olmustur. Boş zamanlardan faydalanan hürlerin bir çok yenilik (Cografi Kesifler, Rönesans, Reform…) yapmaları, mümkün oldu.

Tarihte ilk toplumlarda kuvvet ortaya çıkınca zayıflar da doğdu, böylece bu müessese zaman içinde oluştu. Köleliğin iki önemli özelliği olduğu görülmüştür: Gizli kalışı ve ekonomik-sosyal bir realite oluşu. Köleliğe karşı muhalefet, tarihte pek fazla görülmemektedir. Bu evrensel kuruma karşı Batı’da ilk muhalefet, 18.yüzyıldan sonra başladı(anti kölelik hareketi). Eski ve ortaçağ ekonomisinin kilit taşı olarak kabul edilen kölelik için ünlü düşünür Aristo, “mekik, kendiliğinden havada uçup dokuma işini yapmadıkça, ustanın kalfaya, efendinin köleye ihtiyacı olacaktır.”demiştir.

Batı’da kölelik üzerinde yeterince durulduğu söylenemez.Eski toplumlarda, kölelik müessesesinin ortaya çıkmasının en önemli sebebi; herhangi bir ülkedeki halkın, kendilerini diğer ülkelerde yaşayan insanlardan üstün görmeleridir. Bundan dolayı, savaşlarda esir olarak alınan insanları da o toprağın bir parçası olarak görmüşlerdir. Onları da toprakları ile birlikte kendi malları gibi kabul etmeleri, o devirde bir gelenek olarak kabul edilmistir. Tarih boyunca gerek savaşlardan kaynaklanan gerekse ülkelerinden zorla kaçırılan köleler için, insanlar, “neden öldürelim ki, köle olsunlar” diyerek bu müesseseyi oluşturmuşlardır. 18. yüzyılın ortalarına kadar insanlık, bu kurumu benimsemiştir. Eski çağın köleliğini ne Romalılar ne de Yunanlar bulmuş değildir.

Roma, Yunan, İran, Hind, Çin, v.s.Ülkelerde toplumdan topluma değişmekle birlikte genel olarak görülen kölelik sebepleri şöyleydi:

1- Savaşlarda köle edinme isteği: Kölenin gücüne ihtiyaç artınca, insanlar köle yapmak için seferler düzenlemeye başladılar. Böylece insan, arz aracı haline geldi. Bu durum 19. yüzyıla kadar sürdü.

2- Suç işleyen kişinin köleleştirilerek mağdura teslim edilmesi: Cezalandırma yetkisinin ele geçirilmesiyle, suçlular devletin veya bazı kişilerin kölesi olmaya başladı. Siyasi muhalefet sebebiyle mecburen köle yapılanlar da vardı. Atina’da ihanet ve hakaret suçları; Roma’da idamlık suçlar, kölelik sebebiydi.Hz.Yakup peygamberin hukukuna göre, hırsız yakalandığında, çaldığı malın karşılığında, mal sahibine, bir sene köle olarak hizmet ettirilirdi.

3- Ganimet edinme isteği sebebiyle yapılan savaşlar sonucunda ele geçirilen esirlerin köle yapılması: Makinalaşma öncesinde kölelerin büyük bir ekonomik önemi vardı. Büyük topraklar elde edildikten sonra, esirler zorla çalıştırılarak büyük oranda rant elde edilir, kendilerine de hiç ücret ödenmezdi.

4- Aristokrat sınıfa hizmet edecek insana duyulan ihtiyaç.

5- Terkedilmiş insanların köleleştirilmesi: Terkedilmiş, kimsesiz insanlar bulununca köle statüsüne sokulurdu.

6- Borcu olup da ödeyemeyen ve aciz duruma düşen kimselerin köleleştirilmesi: Bu, Solon’un Yunan kanunlarında da vardır. Bu durumda borçlu köle, ölmekle de borcundan kurtulamıyor, kölenin ailesinin alacaklıya hizmeti sürdürmesi gerekiyordu.

7- Köle olan ana-babadan doğan veya köle anneden doğan çocuk da köle sayılırdı. Doğan çocuk ana-babasının efendisine aitti ve buna doğumla oluşan kölelik denilirdi.

8- Ticaret amacıyla kölelik. Bu tür kölelik, Amerika’da 19. yüzyılda zirveye çıkmıştır.

9- Korsanlık veya haydutluk yoluyla olduğu gibi, tarihte mahkeme kararıyla kölelik statüsüne sokulan insanlar da vardır.

10- Yoksulluk sebebiyle, kişinin kendisini, çocuklarını ve diğer yakınlarını satması. Bazı Thiciranlar çocuklarını satardı. Özellikle bazı Güney Amerika Ülkeleri, Çin ve Güneydogu Asya’da, köleler azat olduktan sonra da bırakılmazdı. Hususen kız çocukları, gençlikleri sömürüldükten sonra, zenginler tarafından evlat edinilir, az bir ücret karşılığı çocuklarına dadı tutulurdu. Bu uygulama 20. yüzyıla kadar sürmüstür.

11- Askerlik görevinden bile bile kaçmak.

Eski Yunan Medeniyeti’nde Kölelik:

Bütün eski toplumlarda görülen kölelik, Eski Yunanistan’da da vardı. Köleliğin meşru olduğu bir zemin üzerine kurulu Atina Site Devleti’nde köle pazarları da vardı. Eski Yunan’da, köle azadı nadiren gerçekleşen olaylar arasındaydı. Ne köle, ne de azatlı köleler vatandaş sayılırdı. Yunan ve Roma’da, kölenin mal (res) olduğu kabul edilirdi. Roma’da, suç işleyen köle, zarar görene “şahsen” sorumlu idi. Ama Yunan’da efendisi kölenin zararını öderdi.

Antik Yunan’da, Atina, Corinth ve ticaretle uğraşan diğer site devletlerde, satılık birçok köle vardı. Bu kölelerin çoğunluğu Yunanlı olmayan ırklardandı.Yunanlılar kendilerinden olmayana “barbar” derler. İflas eden borçlular, kredi verenler tarafından köle yapılırlardı. Bu durum, M.Ö. 6. yüzyılda Solon tarafından Atina’da yasaklandı. Bu yasak, Roma’da 4. yüzyılda yürürlüğe girecektir. Ayrıca Yunanistan’da bazı çocuklar sokağa terk edilir, bu çocuklar daha sonra köle edinilirdi. Bu durum, M.S. 6. yüzyılda kimsesiz çocukların hür olduğunu söyleyen Iustinianus’a kadar sürdü.

Yunanistan’da hemen her hürün birkaç kölesi vardı. Peloponnes savaşlarından önce Atina’da 75.000 köle vardı.Bunlar, toprak ve ev işlerinin yanında katiplik, hocalık, doktorluk gibi yüksek işlerde de çalışırlardı. Hatta tacirlik bile yaparlardı.

Atina’daki, zanaatkar kölelerin sayısı azdır. Bu köleler, hak ve borç edinebilirlerdi. Satılırken de bu hak ve borçlarıyla birlikte satılıyorlardı.Atina’daki bazı köleler de şehir temizliği gibi işlerde kullanılırlardı.

Yunan Medeniyeti’nde köleliğin sona erdiği durumlar da vardır. Gerçekten sahibi dilerse resmen kölesinin azat olduğunu ilan edebilirdi. Vasiyetname yoluyla, bir mabede satılmak veya hibe edilmek suretiyle veya şehir meclisinin emriyle de azat edilebilirlerdi.

Yunanistan’da köle satışı ve köle pazarları, M.Ö. 500 – 150 tarihleri arasında ortaya çıktı. Atina’da her ayın ilk günü köle pazarları kurulurdu. Köleler çıplak olarak bir kürsüye çıkarılır ve satışa arz edilirdi. Çünkü kadın kölelerle yani cariyelerle efendilerinin cinsi münasebet hakları da vardı.

Yunan sahilleri tarih boyu, köle ticaretinin yapıldığı en önemli merkezlerden olmuştur.

Roma ve Roma Hukukunda Kölelik:

Tarihte, insanları köle eden ilk milletin Romalılar olduğu söylenir. Roma’da kölelik, ticaret ve ziraatın temel direği sayılırdı. Sosyal kurumların tabii hukukuna en aykırı olanı, meşru olmadığı en geç kabul edileni sayılan kölelik, ilk çağın büyük devletlerinden Roma İmparatorlugu’nda da vardı ve köleliğin en büyük kaynağı savaştı. Diğer insanlara hükmetme arzusu, onları kullanmak, onlardan kişisel yarar edinme, refah halinde yaşama isteği, kadınları köle statüsüne sokarak onlardan yararlanma arzusu, insanları savaşa sevk ediyordu. İlk zamanlarda kölelerin durumu oldukça iyi idi. Köle, ailenin bir ferdi sayılır, baba hakimiyeti altında bulunan hür insanlardan farklı sayılmazdı. Eski zamanlarda Roma’da her türlü iş, hürlerden meydana gelen isçiler tarafından görülüyordu. Tarihin başlangıcında büyük bir şöhret kazanan Romalılar, yeni memleketler istila edip zenginleştikçe, hem hürlerin çalışmasını zül telakki etmişler ve hem de çok köle sahibi olmayı zenginlik alameti saymaya başlamışlardır. Roma’da insanlar hür (liber) ve köle (servus) olarak ikiye ayrılmıştır. Roma’da şahsın hukuku şu madde ile başlar: “Şahsın hukukunda yapılan en esaslı taksim, insanların hür ve köle oluşlarına dair olanıdır.”

Roma şehri, kölelerle dolunca, dinleri, dilleri ve gelenekleri Romalılar’dan farklı olan insanlara karşı, soğuk davranılır oldu. Şehir hayatının gelişmesiyle iki tip köle ortaya çıktı.

1- Toprak köleliği (Colonus): Asıl efendi şehirde yaşarken, köydeki araziyi bir kahyanın idare ettiği, kölelerin toprakla birlikte alınıp satıldığı kölelik.

2- Diğer Köleler: Bunlar şehirde, efendilerinin yanında rahatça yasarlardı.

M.Ö. 2. yüzyıldan sonra, Romalılar zevk ve eğlenceye düşkün olunca, kölelik de giderek, kısmen bir zevk aracına dönüştü.

Roma hukukunda köleler, mal ve eşya olarak kabul edilirler. Bu sebeple de kadın ve erkek kölelerin kurdukları ortak hayat, evlilik olarak kabul edilmez. Daha sonra Hristiyanlık’ın tesiri ile bu rezalete son verilmeye çalışılmış ise de, bu sertlik tamamen yok edilememiştir. Köleler, malik de olamazlardı ve hiçbir şahsi hakka sahip değillerdi. Köleler, hukuken hak ehliyetine sahip değillerdi. Efendileri ile arasındaki münasebet hakimiyet esasına dayandığı için, bunların haklarına efendileri sahip oluyordu.

Efendi, kölesine zarar verebilirdi ve bu haksız fiil sayılmazdı. Çünkü efendinin kölesinin üzerinde, onu öldürmeye varan sınırsız bir hakimiyet hakkı var idi. İmparator Costantinus zamanında (M.S. 306-337) bile, efendinin, kölesini cezalandırırken ölümüne sebep olması, adam öldürme suçu sayılmıyordu.

İşte bu çaresiz insanlar böyle çeşitli işkencelere ve felaketlere maruz kala kala sonunda kanun koyucuların merhamet ve şefkatlerini celp etmişlerdir. Bu ağır işkenceli halleri kısmen ortadan kaldıracak hukuki düzenlemeleri yapma ihtiyacını hissetmişler ve konu ile alakalı ilk kanun Praetor hukukunda tedvin edilmiştir. Bu kanunla kölelerin yırtıcı hayvanlar ile pençeleşmeleri yasaklanmış ise de, şayet bir köle bu gibi bir cezaya müstahak olursa hakim tarafından muvafakat edilmek şartıyla icrasına da müsaade edilmiştir.

Osmanlı’da köleliğe, kurucusu Osman Bey zamanında da rastlanmakla beraber, kölelik kurumu Orhan Bey zamanında yerleşmiştir. Osmanlı devletinde köle kaynakları genel olarak iki ana başlık altında toplanmaktaydı.Bunlardan birisi savaşlar diğeri de ticaret yoluyla ortaya çıkan kölelikti. Haremin ortaya çıkması ise Fatih Sultan Mehmet döneminde gerçekleşmiştir. Bunda artan fetihler ve genişleyen topraklar önemli bir rol oynamaktaydı. Bu tarihlerden sonra kölelik ve bununla birlikte köle ticareti Osmanlı devletinde yerini alıyor ve köle ticareti devletin de dolaylı olarak destek verdiği bir uygulama oluyordu.Ancak ilerleyen yıllarda kölelerin belirli bir çalışma süresi sonunda azat edilmesi, kölelerin evlenme haklarının sahiplerince karşılanması gibi düzenlemelerle, köle ticaretini kısıtlamaya ve kölelere yapılan kötü muameleleri önlemeye çalıştı. bu amaçlarla birçok ferman yayınladı.[kaynak belirtilmeli] Osmanlı’da kölelik, Sultan Abdülmecid döneminde 1847’de yayınlanan ferman bunların en önemlisidir ve bu fermanla köle ticareti resmi olarak kaldırılmıştır. Ancak uygulamanın önüne ancak imparatorluğun son yılarında geçilebilmiştir. Osmanlıdan sonra kurulan Türkiye Cumhuriyeti de köleliğe ilişkin bütün uluslararası antlaşmaların altına imza atmış ve Türkiye Cumhuriyeti’nde kölelik hiç bir zaman resmen olmamıştır.

SİNAN BAÇ'ın yazısı ve derlemesinden eklenmiştir..

Antik çağda kölelik

Helen ve Roma dünyasına ilişkin kaynaklarda, kölelerin özgür insanlardan farklı giyindiklerine ya da farklı bir saç modeline sahip olduklarına ilişkin herhangi bir bilgi yoktur.

Ancak köleleri ilkel, pis ve ahlâksız olarak gören antik dünya insanı, onlarla aynı türde giysilere sahip olmaktan pek hoşnut kalmamıştır.

Romalıların 3. yüzyıl imparatorlarından Alexander Severus, sarayındaki kölelerin farklı bir giysi giymelerini önermiş ama dönemin ünlü iki hukukçusu birden -Paulus ile Ulpianus- buna karşı çıkınca düşüncesinden caymıştı.

Romalıların kölelerine farklı giysiler giydirmeyişleri, şöyle bir nedene bağlanabilir: Özgür kitlenin en büyük korkularından biri, sayıları hayli kabarık olan ve kendilerine karşı sürekli öfke duyan kölelerin beklenmedik bir saldırısına uğramaktı. Bir köle, ıssız bir yerde karşılaştığı özgür bir kişiyi nedenli ya da nedensiz olarak öldürebilirdi. Bu yüzden, kölelerce kolayca tanınmamak ve hedef olmamak için onlarla aynı türden giysilerle dolaşmak daha akılcıydı.

Nitekim “de Clemantia” adlı yapıtında Seneca, Romalıların taşıdığı bu korkuyu açık biçimde şöyle dile getirmiştir:

«Bir zamanlar Senato’da, kölelere özgür insanlardan farklı giysiler giydirilmesi önerilmişti. Fakat sonra, eğer köleler bizi sayma olanağına kavuşurlarsa başımıza neler gelebileceğini anladık.»

    

Antik dünyada, eğitim görmüş seçkin kişilerin yazdıkları kitaplarda zaman zaman iyi kölelerden de söz edilmekteyse de, egemen olan genel düşünce onların kötü olduğu yönündeydi.

Ancak kölelerin kendileri hakkında var olan bu olumsuz ön yargılar için neler düşündüğünü bilmemize olanak yok.

Kendisi de bir köle olan Aisopos’un (Ezop) ünlü hayvan öykülerinde, varlıklı efendiler ile alt tabakadaki kölelerin ilişkilerindeki acımasızlık, tolerans ve hoşgörü dışı davranışlar, üstü örtülü bir biçimde işlenmiştir.

Kölelerin özgür vatandaşların devam ettiği idman yerlerinde (palaistra) idman yapmaları yasak olduğu gibi, resim ve heykel yapmaları da yasaklanmıştı. Ancak günümüze kadar ulaşan üstün sanat yapıtlarının üretildiği atölyelerde de birçok kölenin çalıştığı bilindiği için, onların bu konuda tümüyle yeteneksiz oldukları pek kolay öne sürülemez.

Bir köle için aşağılanma, dayak yemek ve işkence edilmek pek sıradan bir olaylardı. Çünkü efendisinin yetki kapsamında onu öldürmek bile vardı.

Kölelere çektirilen acıları, baskıları ve uygulanan işkenceleri anlayabilmek için, Roma ve Helen yasaları ile Antik Çağın kimi yazar ve düşünürlerinin yapıtlarına göz atmak yeter.

Bergamalı büyük tıp bilgini Galenus, “de Animi Morbis” (Ruhun Hastalığı Üzerine) adlı yapıtında, köleleri yumruklama, dişlerini kırma ve gözlerini oymanın yöntemleri üzerinde uzun uzun durmuştur. Bir kölenin asla elle dövülmemesi gerektiğini, el yerine kamçı kullanmanın gerekli olduğunu yazmıştır. Nedeni de efendinin bir köle için elleri incitmemesi...

Ksenophones’in Memorabilia (Hatırlanabilenler) adlı yapıtından öğreniyoruz ki, Antik Çağın o dillere destan ve “özgür düşünce şehidi” sayılan ünlü düşünürü Sokrates de kölelerin gerektiğinde cezalandırılması konusunda diretmiştir.

Kölelerin yalancı ve kötü ruhlu oldukları ön yargısına kapılmış olan Romalılar, onların ancak işkence altında doğruyu söyleyeceklerini düşünmüş, işkenceyi yasal bir sorgulama yöntemi olarak kabul etmişlerdir.

    

Kölelerin en önemli görevlerinden biri, iç ve dış tehlikelere karşı efendilerini korumaktı. 1 ve 2. yüzyılın Romalı tarihçisi Cornelius Tacitus’un belirttiğine göre; zor durumda bulunan bir efendiye yardım etmemenin cezası ölümdü. Gerçekten de, Roma Senatosu’nun 10 yılında çıkardığı bir yasa, köleler açısından ürperticiydi. Buna göre; şayet bir efendi evinde öldürülmüş olarak bulunursa, çevrede bulunan tüm köleler işkence altında sorgulanacak ve sonra tümü öldürülecekti. Bir efendi intihar ederek ölmüş bile olsa, onu bu girişiminden vazgeçirmeyen köleleri sorumlu sayılacaktı. Silanus adında biri tarafından Senato’ya önerilen bu yasa Roma hukukçuları tarafından şöyle yorumlanmıştı:

“Eğer köleler efendilerini içte ve dışta beliren tehlikelere karşı korumanın yaşamlarına mal olacağını bilmezlerse, hiçbir efendi kendini güvende görmez. Bu nedenle öldürülen efendinin kölelerinin sorgulanması yöntemi benimsenmiştir.”

Roma’daki aile reislerinin (pater familias) hem oğullarını hem kölelerini öldürmek gibi mutlak hakları (jus vitae necisque) vardı ama imparatorluk döneminin bazı yasaları bu hakları hayli sınırladı.

Bundan böyle kölesini öldürmek isteyen bir kişiden yargı kararı isteniyor, dolayısıyla acımasız köle sahiplerinin öfkesi biraz olsun frenlenmiş oluyordu.

İmparatorluk dönemindeki Roma yasalarından bazı alıntılar, bize kölelerin cezalandırılıp öldürülmesinde ne gibi yöntemlerin kullanıldığına ilişkin de bilgi vermektedir. Roma Hukukunun klasik döneminde yetişmiş ve yapıt vermiş önemli hukukçuların çalışmalarından parçalar alınıp belli bir sistem içinde derlenmiş 50 kitaptan oluşmuş Digesta’da (Latince düzen anlamına gelir) aşağıdaki maddeler vardır:

   “Suça eğilimli de olsa, efendilerin kölelerini arenada vahşi hayvanlarla dövüştürülmek üzere satmaları yasaktır.” (Digesta, 18, 1. 42).
   “Bir köle vahşi hayvanların önüne atıldığı takdirde, sadece onu satan değil, aynı zamanda satın alan da cezalandıracaktır.” (Digesta, 48, 8. 11)
   “Efendiler kölelerini sopa ile dövmekten, kamçılamaktan ya da güvence altına almak üzere zincire vurmaktan dolayı onların ölümüne neden olursa, bu durumlarda kendilerinin de suçlu sayılmayacağından emin olmalıdır. Bu hakların kullanılmasında aşırıya kaçılmamalıdır. Aşağıdaki suçlardan birini işleyen bir efendi, adam öldürme suçundan yargılanacaktır.

-   Köleyi sopa veya taşla öldürmek;
-   Yüksek bir yerden atılmasını buyurmak;
-   Ağzından zehir akıtmak;
-   Bedenini parçalatmak; vahşi hayvan pençesi ile bedeninin parçalarını kopartmak ya da ateşe atmak;
-   Köleyi kan ve yaraları ile koşmaya zorlamak ve böylece yaralı organlarına acı vererek işkence etmek.”
- 
Antik Roma toplumunun en korumasız durumdaki insanları olan kölelere karşı yürütülen bu acımasız davranışlar, genelde sistemli ya da önceden tasarlanmış bir zulüm değil, daha çok anlık öfkelerin sonucuydu.

Antik Roma’nın tolerans sahibi ender düşünürlerinden biri Seneca, “de Ira” (Öfkeye Dair) adlı yapıtında, kişilerin kölelere karşı bağışlayıcı olmaları konusunda öğütlerde bulunmuş, şöyle demiştir:

«Bana küstahça cevap veren, saygısız davranan veya tam anlayamayacağım bir tarzda homurdanan bir köleyi niçin kamçı veya hapisle cezalandırayım? Ben o kadar özel biri miyim ki, kulağıma hoş gelmeyen her şey suç olsun? Birçok insan vardır ki, yendikleri düşmanı bile bağışlamıştır. Peki ben, tembellik, dikkatsizlik ya da boşboğazlık yapan birini neden bağışlamayayım? Eğer bu bir çocuksa, işlediği suçu onun çocukluğuna, kadın ise kadınlığına, köle değilse özgür oluşuna, kendi ailemden değilse onun aile terbiyesine vermem gerekir... Hiç kuşku yok ki, zavallı küçük bir köleyi hapishaneden çıkarmakla destansı bir iş yapmış oluruz. Neden onları hemencecik dövmeye, ayaklarını oracıkta kırmaya bu kadar hevesliyiz? Onlar üzerinde yapacağımız idmandan cayıp, haklarımızı asla kullanmazlık etmiyoruz.»

Bu tür toleranslı öğütler veren ve kölelere toleranslı davranan efendiler yanında, onlara eziyet etmekten âdeta zevk alan kişiler de vardı. “De re Rustica” (Köy Üzerine) adlı kitabında oğluna bir çiftliğin nasıl yönetilmesi gerektiğine ilişkin önerilerde bulunan M. Porcius Cato (M.Ö 234-149), hasta kölelerin üretime katkıları bulunmadığını, bu yüzden gereksiz insanlar olduklarını anlatmıştır. Çağdaşları tarafından bile insafsız efendilere bir örnek olarak gösterilen Cato, hizmette kusurlu gördüğü köleleri kamçılar, kendi aralarında dostluk kurmamalarına özen gösterirdi. Ayrıca, çiftlikte ölüm cezasını gerektiren bir suç işlendiğinde, tüm kölelerini birden yargılar ve suçlu bulduğu her köleyi öldürtürdü.

    

İmparator Claudius döneminde (41-54) çıkarılan yasaların kısmen kölelerden yana olduğu görülür. Bunun olası nedeni, Claudius’un danışmanları arasında bazı azatlıların bulunmasıdır. Aslında acımasız biri olarak tanınan bu imparator, demek ki bir zamanlar kölesi olan azatlı danışmanları tarafından toleranslı bir tutum edinme yolunda etkilenmişti.

Daha önce de belirttiğimiz gibi, kölelerin evlenmesi yasal olarak olanak dışıydı. Ancak bir köle, efendisi izin vermişse bir diğer bir köle ile karı-koca gibi yaşayabilir, hatta çocuk sahibi olabilirdi. Bu kölelerin çocuklarının köle doğup, yaşamlarını köle olarak sürdüreceklerinden elbette kuşku duyulmamalı.